Układamy mozaikę

Uroda mozaiki, jej oryginalność, możliwość tworzenia wymyślnych i niepowtarzalnych kompozycji sprawiają, że ma ona ciągle wielu zwolenników. Układanie jej wymaga jednakże szczególnej wiedzy, umiejętności i staranności.

Dzisiaj mozaiki kupujemy w gotowych zestawach. Najczęściej wykonane są ze szkła, ceramiki, gresu lub kamienia naturalnego. Elementy, tworzące wzory i ornamenty, połączone są siatką plastikową lub specjalnym papierem. Dzięki temu praca glazurnika jest łatwiejsza i szybsza, wymaga jednak szczególnej wiedzy i umiejętności. Przed przystąpieniem do klejenia mozaiki warto dokładnie zaplanować jej kompozycję i rozmieszczenie, tak aby w miejscach najlepiej widocznych była umieszczona główna kompozycja.

Podłoże to podstawa

podłoże musi być idealnie równe. Drobne elementy przykleja się na bardzo cienkiej warstwie zaprawy. Rozprowadza się ją grzebieniem o najdrobniejszych zębach, czasami stosuje się narzędzia parkieciarskie. Zbyt gruba warstwa kleju może spowodować zapadanie się kostek mozaiki i, w konsekwencji, wypływanie zaprawy ze szczelin.

Jeśli okładzina mozaikowa styka się z innymi płytkami, których grubość jest większa, trzeba tak przygotować podłoże, by w końcowym efekcie lica sąsiadujących płaszczyzn były na jednakowym poziomie. Najlepszym sposobem jest wklejenie cienkiej płyty gipsowej, zbrojonej włóknem szklanym.

Odpowiedni klej

Do przyklejania mozaiki na typowych podłożach mineralnych, takich jak tradycyjne tynki cementowe należy używać elastycznych zapraw klejowych. Natomiast na płytach gipsowo-kartonowych należy zastosować zaprawę o zwiększonej elastyczności i przyczepności. Przyklejając mozaikę marmurową konieczne jest zastosowanie zaprawy klejowej na bazie białego cementu. Klej ten nie powoduje przebarwień nasiąkliwej okładziny. Sprawdza się doskonale na ścianach, gdyż jest zaprawą o zmniejszonym spływie.

Mozaika jest doskonała do wykańczania krzywizn. Na łukach wypukłych zwiększa się znacznie szerokość spoin prostopadłych do łuku krzywizny, a na wklęsłych jest odwrotnie – krawędzie szczelin zbliżają się do siebie. Sporo czasu zajmuje ich wyrównanie. Pracę ułatwi klej o przedłużonym czasie otwartego schnięcia i korygowalności – mamy wtedy więcej czasu na właściwe ustawienie szerokości spoin.

Bez docinania

Projektując okładzinę z mozaiki, warto przyjąć wymiary, które są wielokrotnością pojedynczych elementów. Unika się w ten sposób trudnego i pracochłonnego docinania. Jest to zadanie niełatwe, pracochłonne i, w konsekwencji, drogie. Cięcia proste wykonuje się maszynkami ręcznymi, ale tylko niektóre są do tego przystosowane i zazwyczaj pochodzą z górnej półki cenowej. Cięcia ukośne (fazowanie do łączeń w narożach) wykonuje się w zasadzie tylko przy użyciu ręcznej szlifierki kątowej, każdą kostkę mozaiki osobno. Po ułożeniu mozaiki na zaprawie klejowej, skorygowaniu szerokości spoin w klastrach i pomiędzy nimi, delikatnie dociskamy całość przy pomocy styropianowej packi, fugownicy lub innego narzędzia. Trzeba to robić z dużym wyczuciem. Każdy gwałtowny ruch może spowodować „rozjechanie się” fug.

Wzór na ilość
Przy spoinowaniu mozaiki zużywa się kilkakrotnie więcej zaprawy niż przy innych pracach. Zazwyczaj jest to ok. 2-3 kg na 1 m2. Obliczyć precyzyjnie potrzebną ilość zaprawy w „proszku” na zafugowanie 1 m2 okładziny z płytek, pomoże nam następujący wzór:

A  +  B
----------- x C x D x 1,5   =   [ kg/m²]
A  x  B

A - długość płytki [mm],
B - szerokość płytki [mm],
C - grubość płytki (głębokość szczeliny fugi)  [mm],
D - szerokość szczeliny fugi [m]